Sint-Stefanuskerk van ‘s Herenelderen

Reliekschrijn

Jan Bellen

Sint-Stefanusstraat, Tongeren

Jan Bellen

Ooit werden er relieken bewaard in de reliekschrijn van de Sint-Stefanuskerk in ’s Herenelderen. De kist kan je nog bezichtigen in het koor van de kerk. Misschien schuilt er nog een restje van die goddelijke kracht in.

Sint-Stefanuskerk

De stichting van de parochie in 1291 door de heren van Elderen, werd gevolgd door de bouw van de Sint-Stefanuskerk in de vijftiende eeuw, met zijn Maasgotische architectuur. In 1899 heeft de architect Fernand Lohest de kerk vergroot en het interieur aangepast in de neogotische stijl. De kerk dankt zijn naam aan de heilige Stefanus, een martelaar die werd gestenigd. Een reliek van de heilige is nog steeds te vinden in de sacristie, waar ook het reliekschrijn werd teruggevonden. De Sint-Stefanuskerk werd in 1935 uitgeroepen tot een beschermd monument, wat de erfgoedwaarde van de site verder bevestigt.

Reliekschrijn

Dit reliekschrijntje uit de vijftiende eeuw is wellicht niet afkomstig uit Haspengouw, maar eerder uit Duitsland. Zo een uniek schrijn hoeft op deze locatie niet te verbazen, kijk maar eens naar de rijke inrichting van deze dorpskerk. De aanwezigheid ervan heeft natuurlijk te maken met de grafelijke familie de Renesse die doorheen de eeuwen bijzondere schenkingen deed en zorgde voor een rijkelijke inrichting en afwerking van het gebouw. Een vermoeden is dan ook dat het schrijn door deze familie werd aangekocht. Meest opvallend aan het schrijn is de beschildering. We zien de knielende opdrachtgever, de heilige Hieronymus, Sint-Agnes, Sint-Catharina en Johannes De Doper.

Glasramen

De heren van Elderen, vroeger de Hamal en later de Renesse familie, woonden eeuwenlang naast de Sint-Stefanuskerk. Maria Magdalena de Hamal, een lid van de familie, trouwde na het overlijden van haar eerste echtgenoot met de invloedrijke edelman Willem II de Croÿ. Na zijn dood nam Maria Magdalena het initiatief om de kerk te restaureren en nieuwe glasramen te plaatsen. De glasramen uit 1539 en 1540 tonen afbeeldingen van haar en Willem, met hun naamheiligen en verstrengelde initialen, G voor Guillaume of Willem en M voor Maria. In de ramen brengt ze een ode aan hun eeuwige liefde met de slagzin “ou que soye. Ne loublira”.