Sint-Jan-de-Doperkerk

De Sint-Jan-de-Doperkerk, oorspronkelijk een begijnhofkerk, werd tussen 1305 en 1440 opgericht. Begijnhoven ontstonden in de twaalfde eeuw als reactie op religieuze hervormingen. Het waren gemeenschappen van vrouwen die een evangelisch leven leidden zonder de traditionele kloostergeloften af te leggen. Ze engageerden zich voor onderwijs, ziekenzorg en andere sociale activiteiten. In Leuven richtte men rond de dertiende eeuw zowel het Groot Begijnhof als het Klein Begijnhof op. De kerk, het oudste gebouw in het Groot Begijnhof, combineert vroege gotiek met romaanse elementen. Typisch voor de begijnhofkerk is haar soberheid, zonder transept, gemarkeerde koorpartij of zijkapellen. Vandaag is het interieur spaarzaam bemeubeld en versierd, maar ooit was dit anders. De passage van de Franse Revolutie, met confiscatie van gebouwen en opeenvolgende restauraties, zorgde voor de gedeeltelijke ontmanteling van het interieur. Na de restauratie tussen 1978 en 1985 weerspiegelt het interieur de vernieuwing van kerk en liturgie, geïnspireerd door het Tweede Vaticaans Concilie. Unesco erkende het Leuvense Groot Begijnhof in 1998 als werelderfgoed, samen met twaalf andere begijnhoven in Vlaanderen.

Een ontdekking tijdens de restauratiewerken van 1978-1980 onthulde restanten van middeleeuwse muurschilderingen in de Sint-Jan-de-Doperkerk van het Groot Begijnhof. Ze dateren uit de vijftiende eeuw en beelden de parabel van de Vijf wijze en vijf dwaze maagden uit. De schildering in tempera toont de wijze maagden die naar de hemel klimmen. Bovenaan de trap staat Christus als mystieke bruidegom. De dwaze maagden dalen af naar de hel. Onderaan de trap, in een overwelfde ruimte met altaar, verbeelden begijnen in hun zwarte habijt en beige sluier een aantal deugden en ondeugden. De muurschildering is moraliserend van aard. Begeleidende tekstfragmenten en Bijbelcitaten zijn in de volkstaal geschreven voor geletterde begijnen die het Latijn niet machtig waren.