Sint-Pieter-en-Pauluskerk

De jezuïeten begonnen aan de bouw van de barokkerk in 1670. Ze wijdden ze aan Sint-Ignatius en Sint-Franciscus-Xaverius. Na de opheffing van de jezuïetenorde in 1773 vroeg de parochie van Sint-Pieter-en-Paul om er haar parochiekerk van te maken. De officiële naam van de kerk is Sint-Petrus en Sint-Paulus op visitatie bij de Heiligen Sint-Ignatius en Sint- Franciscus-Xaverius. Het interieur van de kerk is rijk versierd. Naast het indrukwekkende achttiende -eeuwse altaar, de preekstoel en de schilderijen, zijn er veertien ingebouwde biechtstoelen. Een fijn staaltje van Mechelse houtsnijkunst. Volgens een legende telde de kerk zoveel biechtstoelen omdat ze vlakbij de Veemarkt lag en er bij het verkopen van vee volop werd gelogen en bedrogen. De echte reden? De kerk was oorspronkelijk een pelgrimskerk waar veel relieken te vinden waren. Als je die wilde aanraken, moest je vrij van zonden zijn.

De preekstoel uit eikenhout werd rond 1700 vervaardigd door Hendrik Frans Verbruggen, een telg uit een vooraanstaand Antwerps beeldhouwersgeslacht. Verbruggen was een specialist in barok kerkmeubilair. De preekstoel is opgevat als één groot beeldsnijwerk. Op de wereldbol onderaan zijn de vier tot dan toe bekende werelddelen voorgesteld door menselijke figuren. Zij dragen de kuip van de preekstoel, die versierd is met de attributen van de vier evangelisten en met vier medaillons met beeltenissen van jezuïetenheiligen. Twee engelen ondersteunen het klankbord, de houten luifel die de stem van de priester versterkt. De preekstoel moest de gelovigen duidelijk maken dat jezuïeten het ware geloof verspreidden over de hele wereld. Het is vooral het fijne houtsnijwerk van Verbruggen dat indruk maakt.