Van Buuren Museum
Je gaat niet op bezoek in Museum & Tuinen Van Buuren in Ukkel. Je komt er thuis. Het is het huis van een echtpaar met een groot hart voor kunst. Met zorg hebben zij de omgeving waarin ze leefden vormgegeven.
Van Buuren Museum
Het huis overweldigt niet. Het is met liefde en zorg gebouwd, met aandacht voor de baksteenstructuur en de afwerking. Het schrijnwerk doet onmiddellijk aan Nederlandse voorbeelden denken. Het is duidelijk: hier heeft de Amsterdamse School invloed gehad. Het huis is ontworpen door de bouwheer zelf, David van Buuren, en zijn neef Johan Franco. De architecten Léon Govaerts en Alexis van Vaerenbergh hebben die plannen werkelijkheid gemaakt. Protserigheid zal je in dit huis niet vinden, eerder een sfeer van rustige luxe. De hal baadt in een warme gloed door de Braziliaanse palissander en het glasraam van Jaap Gidding, een geometrische compositie in gele en oranje tinten. Opvallend is de kroonluchter van Jan Eisenloeffel. Die kochten de eigenaars op de Parijse tentoonstelling voor decoratieve kunsten van 1925. Om die kroonluchter tot zijn recht te laten komen, lieten ze de traphal uitbreiden. Het is maar één voorbeeld van hoe de architectuur ondergeschikt werd gemaakt aan de kunst. De trappenpartij is ontworpen voor De geknielde van George Minne. Ook de tuin is het bezoek zeker waard. Daar waar David van Buuren zich voornamelijk bezighield met het huis, legde Alice zich toe op het ontwerp van de tuinen.
Vrouw in de spiegel - Gustave de Smet
Gustave De Smet studeerde aan de Gentse Academie en vestigde zich aan het begin van de twintigste eeuw in Sint-Martens-Latem. Hij behoorde tot de Latemse School, een groep schilders die zich aan de Leiebochten rond dit dorp had gevestigd. De Smet behoorde tot de tweede generatie van die school. In het Van Buuren Museum vind je zijn Vrouw in de spiegel. In dit expressionistische werk staat een vrouw met haar rug naar de kijker gekeerd, maar via de spiegel kijkt ze je onbeschaamd aan. Het is een eenvoudig vormgegeven schilderij waarin de vormen met houtskool zijn omlijnd. Elk overbodig detail is weggelaten. Ook het kleurenpalet is bedachtzaam uitgekozen.
Stilleven met de witte koffiekan - Gustave van de Woestyne
De stillevens van Gustave van de Woestyne vormen een belangrijk deel van de collectie van het Van Buuren Museum. Alice en David van Buuren hielden van dit genre en bestelden zes doeken voor de eetkamer. Een van die werken is het stilleven met de witte koffiekan. Het perspectief is niet realistisch. Het witte tafelkleed, de blauwe druiventrossen, de twee glazen, de koffiekan en de stoelen zijn niet in proportie. Wie goed kijkt, ziet tussen de gordijnen op de achtergrond een stoomboot op een woeste zee voorbijvaren. Van de Woestyne schilderde nooit naar de natuur, maar gaf er zijn eigen, fascinerende invulling aan. De zes stillevens zijn onlosmakelijk verbonden met het geheel van meubelen, tapijten en andere kunstvoorwerpen.
De geknielde - Georges Minne
Georges Minne hoort bij de eerste generatie van de Latemse School, waartoe ook Gustave van de Woestyne behoorde. Zij werden de mystiekers genoemd, omdat ze in hun zoektocht naar een eigen beeldtaal een liefde hadden voor mystiek en symboliek. Het ingetogen beeld De geknielde is een van Minnes bekendste werken. De naakte jongen zit op zijn knieën en kijkt naar de grond. Met zijn armen lijkt hij zich af te schermen van de buitenwereld. Hij lijkt onzeker. Enkel een waar meester kan zo’n emoties realistisch overbrengen.
Vergulde haardijzers - Dolf Ledel
De haardijzers Esprit du feu werden in 1928 vervaardigd door Dolf Ledel. Rond die periode evolueerde zijn stijl van een monumentaal realisme naar een meer gestileerde zuiverheid. In zijn figuren kan je de Egyptische en Griekse invloeden herkennen. Deze vergulde haardijzers zijn een mooi voorbeeld van de niet-functionalistische mode binnen de Art Deco. Ze werden nooit gebruikt, aangezien ook de schoorsteen, ontworpen naar de afmetingen van een doek van Permeke, alleen decoratief was.
De val van Icarus
Hoogmoed komt voor de val. Dat is wat dit schilderij, naar een verhaal van de Romeinse schrijver Ovidius, uitbeeldt. De jonge Icarus vliegt samen met zijn vader Daedalus met vleugels uit veren en was uit hun gevangenis op Kreta. Ondanks de waarschuwingen van zijn vader, vliegt de jongen te dicht bij de zon. Zo smelten zijn vleugels en stort hij in de golven van de Egeïsche Zee. Rechts onderaan op het schilderij zijn alleen de twee spartelende benen van Icarus te zien. De schilder heeft de nadruk gelegd op de ploegende boer die geen acht slaat op het drama. Het beroemde werk werd lang toegeschreven aan Pieter Bruegel de Oude, maar onderzoek naar het hout van het paneel toonde aan dat het schilderij een bijzonder goede kopie is. Het origineel vind je in het Brusselse Museum voor Schone Kunsten van België.
Praktische informatie
Toegankelijkheid
Moeilijk toegankelijk voor personen met een beperking.
